Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Σάρπβιλ: Η μητέρα των μαχών απέναντι στο ρατσισμό Της Κορίνας Πετρίδη


Στις 21 Μαρτίου του 1960, έξω από το αστυνομικό τμήμα του Σάρπβιλ της Νότιας Αφρικής θα συγκεντρωθούν 5.000-7.000 μαύροι διαδηλωτές.
Ένας νόμος που θεσπίστηκε από την κυβέρνηση του Aπαρτχάιντ απαγορεύει την ελεύθερη μετακίνησή τους στην πόλη αν δεν φέρουν ειδικά βιβλιάρια με το όνομά τους, τον αριθμό του φορολογικού τους μητρώου, καθώς και τα στοιχεία του εργοδότη τους.

Στόχος της κυβέρνησης του Aπαρτχάιντ είναι να περιορίσει τη μετακίνηση των μαύρων πολιτών στις περιοχές των λευκών. Όσοι κυκλοφορούν χωρίς την ειδική αυτή ταυτότητα, θα συλλαμβάνονται, ενώ πολλοί από αυτούς ενδέχεται να καταδικαστούν σε τριακονταετή φυλάκιση.

Το σχέδιο είναι απλό. Οι διαδηλωτές θα αφήσουν τα βιβλιάρια στο σπίτι και θα παραδοθούν στο αστυνομικό τμήμα. Οι συλλήψεις της αστυνομίας θα γεμίσουν τις φυλακές και κάπως έτσι το Σάρπβιλ θα χάσει ένα σημαντικό μέρος του εργατικού δυναμικού της περιοχής με αποτέλεσμα την ύφεση της τοπικής οικονομίας.

Ωστόσο, η αστυνομία δεν θα προχωρήσει στη σύλληψή τους. Πολεμικά αεροσκάφη θα προσπαθήσουν να διαλύσουν τη διαμαρτυρία και όταν οι διαδηλωτές περικυκλώσουν το αστυνομικό τμήμα, τριακόσιοι αστυνομικοί θα ανοίξουν πυρά κατά του συγκεντρωμένου πλήθους. Εξήντα εννιά διαδηλωτές θα χάσουν τη ζωή τους, εκ των οποίων οι δέκα ήταν παιδιά.

Ο Τομ Πέτρους, συγγραφέας και αυτόπτης μάρτυρας, έγραψε: «Τα αεροπλάνα πετούσαν ψηλά και χαμηλά. Οι διαδηλωτές πετούσαν τα καπέλα τους στα αεροπλάνα. Νόμιζαν ότι τα αεροπλάνα έπαιζαν μαζί τους. Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι ο θάνατος ήταν κοντά […] Το πλήθος έτρεχε προς όλες τις κατευθύνσεις. Κάποιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι άνθρωποι σκοτώνονταν εκείνη την ώρα, νόμιζαν ότι αυτό που άκουγαν ήταν κροτίδες. Μόνο όταν είδαν το αίμα και τους νεκρούς κατάλαβαν τι είχε κάνει η αστυνομία».

Το Σάρπβιλ τότε μετρούσε μόνο είκοσι χρόνια ζωής. Χτίστηκε το 1940 με σκοπό να στεγάσει τους εργάτες, οι περισσότεροι εξ’ αυτών μετανάστες, που θα εργαζόντουσαν στη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα της περιοχής. Ήδη από τις αρχές του ’50, οι κάτοικοι του Σάρπβιλ είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν τόσο από τις πολιτικές του απαρτχάιντ, όσο και από την καθημερινή εργασιακή εκμετάλλευση.

Η σφαγή στο Σάρπβιλ υποκίνησε μεγάλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με τη μεγαλύτερη να λαμβάνει χώρα στο Κέιπ Τάουν. Ανέτρεψε, επίσης, τις μέχρι τότε κυρίαρχες αντιλήψεις γύρω από τον αγώνα κατά του Aπαρτχάιντ. Ο Νέλσον Μαντέλα στράφηκε σε μία λιγότερο πασιφιστική προσέγγιση του αγώνα και δημιούργησε ένοπλες ομάδες, με στόχο την άρση των φυλετικών διακρίσεων. Η κίνηση αυτή ήταν και ο βασικός λόγος της καταδίκης του σε ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, το 1964.

Ο Νέλσον Μαντέλα καίει το βιβλιάριό του.

Το 1962, ο ΟΗΕ θα καταγγείλει τις πολιτικές του Aπαρτχάιντ και θα ανακηρύξει την 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων. 


Πηγή: info-war.gr


Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2017/03/blog-post_954.html#ixzz4c9JFCckK